O co chodzi z obrzydzaniem ludziom bycia rodzicem?

Zauważyliście że w dyskusjach o rodzicielstwie i wychowaniu jest ogromny fokus na negatywne doświadczenia i trudności? Mam grupę znajomych które z własnej nieprzymuszonej woli zostały matkami, i zaczęłam unikać ich grupowego czatu bo tamtejszy vibe to niekończąca się konkurencja o to kto ma gorzej i jak bardzo chujowe jest ich życie, bo dziecko nie chce do przedszkola, bo czegoś tam nie zjadło albo coś tam odwaliło - jak to dziecko. To samo o partnerach, czy raczej byłych, bo większość grupy to rozwódki.

Z kolei ostatnio wybrałam się do lekarza i rozmowa zeszła na dzieci - reakcja lekarki na info że mam 5-cio miesięczne niemowlę była najpierw zapytać co jest moim zdaniem najgorszego w macierzyństwie, czy mi nie przeszkadza że dziecko wrzeszczy itd itp. Wydawała się lekko rozczarowana że nie przyłączyłam się do narzekania, mimo że mnie też czasem boli łeb od braku snu, owszem. Zamiast dostać jakieś słowo pocieszenia że dzieciak prędzej czy później urośnie i będzie sam jadł, sam zasypiał i podcierał swój tyłek, że będzie można z nim prowadzić w miarę inteligentne konwersacje, że będzie można z nim łatwo jeździć po mieście, lekarka wspomniała że sama ma nastolatka, który zrobił się pyskaty, i w sumie to wolałaby wrzeszczące niemowlę. Czyli co, będzie tylko gorzej i gorzej?

Mam wrażenie że w mediach też jest dużo więcej treści o tym że rodzicielstwo jest trudne i niewygodne, niż o tym że potrafi być źródłem satysfakcji z życia. Że ten jakże memiczny i obśmiewany "uśmiech bombelka" potrafi człowiekowi zrobić cały dzień. Albo że można obserwować jak nasz pomiot właśnie nauczył się jakiejś nowej rzeczy i razem z nim przeżywać wybuch mózgu.

Myślicie że to efekt wahadła po długoletnim boomerskim wałkowaniu macierzyństwa jako jedynej wartosciowej roli kobiety, czy coś co powstaje zupełnie z innej strony?